พ่อขุนรามคำแหงมหาราชทรงคิดประดิษฐ์อักษรไทยขึ้น เมื่อ  พ.ศ.๑๘๒๖ 

โดยดัดแปลงมาจากอักษรไทยเดิมและอักษรขอมหวัด 

อักษรที่พ่อขุนรามคำแหงมหาราชทรงคิดขึ้นนั้นมีลักษณะแตกต่างจากอักษรปัจจุบัน

อยู่บ้าง  ต่อมาสมัยพระมหาธรรมราชาลิไททรงเปลี่ยนแปลงอักษร

ในบางประการแต่ยังคงลักษณะใกล้เคียง

แบบตัวอักษรที่พ่อขุนรามคำแหงมหาราชทรงวางไว้ 

ครั้งถึงสมัยสมเด็จพระนารายณ์มหาราชได้ทรงปฏิรูป

การเขียนอักษรหลายอย่าง  เช่น  มีการใช้ไม้ทันอากาศแทนการเขียนอักษรซ้อน 

มีการเพิ่มอักษรใหม่บางตัว  เป็นต้น  แต่ก็ไม่ทำให้อักษรไทย

เปลี่ยนแปลงไปมากนัก ล่วงมาถึงสมัยรัชกาลที่ ๑ ก็ยังคงใช้ตัวอักษรเหมือน

สมัยสมเด็จพระนารายณ์มหาราชแต่เพิ่มเครื่องหมายวรรณยุกต์ครบทั้ง  ๔  รูป

ตัวอักษรไทยสมัยรัชกาลที่๑  เป็นแบบอย่างการเขียนตัวอักษรเรื่อยมาจนถึงปัจจุบัน 

ต่อมาสมัยหลัง ๆ  ได้มีผู้คิดลักษณะอักษรและวิธีเขียนตัวอักษรแบบใหม่ ๆ

อีกหลายวิธี แต่ไม่ได้รับความนิยม การที่แต่ละยุคแต่ละสมัย

ได้พยายามปรับปรุงเปลี่ยนแปลงตัวอักษรก็เพื่อความสะดวกในการเขียน

ปัจจุบันการเขียนหนังสือไทยจะต้องเป็นไปตามระเบียบการใช้ตัวสะกด

ตามพจนานุกรมฉบับราชบัณฑิตยสถาน 

ซึ่งอาจมีการแก้ไขปรับปรุงในการพิมพ์แต่ละครั้ง